இசபெல் வில்கர்சனின் அதிரவைக்கும் உண்மைகள்!

 

இசபெல் வில்கர்சனின் 'சாதி' புத்தகம் Photograph: (AI Generated Image)

Suvir Saran

சில புத்தகங்களை வாசித்து முடித்ததும் மறந்துவிடுவோம். ஆனால், வேறு சில புத்தகங்கள் நம்மை விட்டு விலகுவதே இல்லை. அவை நம் உடலுக்குள் அடக்கி வைக்கப்பட்ட மூச்சுக் காற்றைப் போலவும், யாரோ மென்மையாகத் தொடும்போதுதான் "இதுவும் என்னுள் ஒரு பகுதிதான்" என்று உணரவைக்கும் காயத்தைப் போலவும் தங்கிவிடுகின்றன. இசபெல் வில்கர்சனின் 'சாதி' அத்தகைய ஒரு புத்தகமாகும்.

இது கவனத்தை ஈர்க்கக் கூச்சலிடுவதில்லை; மாறாக அமைதியாகக் காத்திருந்து நம்மை விசாரணை செய்கிறது. இந்தப் புத்தகம் ஆத்திரத்தைப் பற்றியது அல்ல; இது சமூகத்தின் உடற்கூறியல் பற்றியது. வில்கர்சன் சமூகத்தை அடுக்கு அடுக்காகப் பிரித்து, நாம் நடக்கும் எலும்புகளைக் காட்டுகிறார் - அதாவது, யார் எளிதாக உயர்கிறார்கள், யார் முன்கூட்டியே வளைகிறார்கள், யார் இயல்பான மனிதர்களாகக் கருதப்படுகிறார்கள், யார் எப்போதும் தங்கள் தகுதியை நிரூபித்துக் கொண்டே இருக்க வேண்டும் என்பதைத் தீர்மானிக்கும் கண்ணுக்குத் தெரியாத படிநிலை கட்டமைப்பை அவர் தோலுரித்துக் காட்டுகிறார்.

சாதி என்பது இந்தியாவில் மட்டுமே இருக்கும் ஒன்றல்ல அல்லது வரலாற்றுக் காலப் பழம்பொருள் மட்டுமல்ல; அது ஒரு உலகளாவிய இயக்க முறைமை என்று அவர் வாதிடுகிறார். அது பழமையானது, ஆனால் காலத்திற்கேற்ப மாறக்கூடியது; கொடூரமானது, ஆனால் அன்றாட வழக்கமாகிப் போனது.

நம்முடைய கதை

'சாதி' புத்தகத்தை மிகவும் பாதிப்பை ஏற்படுத்துவதாக மாற்றுவது எதுவென்றால், அது நம்மை தூரத்திலிருந்து வேடிக்கை பார்க்க அனுமதிப்பதில்லை. இது வேறொருவருடைய கதை அல்ல; இது நம்முடைய கதை - நாம் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும், பரம்பரையாகப் பெற்ற, தினமும் பயின்று கொண்டிருக்கும் கதை. அடக்குமுறை அமைப்புகள் செயல்பட வில்லன்கள் தேவையில்லை; அதற்குப் பங்களிப்பு, மௌனம் மற்றும் பழக்கமே போதும் என்பதை இந்தப் புத்தகம் தெளிவுபடுத்துகிறது. ஒரு அடக்குமுறை அமைப்பு ஒழுங்குமுறையாகவோ, கலாச்சாரமாகவோ அல்லது பொது அறிவாகவோ தன்னை மறைத்துக் கொள்ளும் போதுதான் சிறப்பாகத் தப்பிப் பிழைக்கிறது.

வாசிக்கும்போது, நான் தொடர்ந்து சமையலறைகளைப் பற்றியே யோசித்துக் கொண்டிருந்தேன் - உருவகமாக அல்ல, நிஜமாகவே. யார் கேள்வி கேட்கப்படாமல் உள்ளே நுழைகிறார்கள்? யார் மீண்டும் கைகளைக் கழுவச் சொல்லிக் கேட்கப்படுகிறார்கள்? யார் பரிமாறுகிறார்கள், யார் அமர்கிறார்கள்? யார் முதலில் சாப்பிடுகிறார்கள்? யாருக்கு நன்றி சொல்லப்படுகிறது? யார் மறைந்து போகிறார்கள்? அதிகாரம் இத்தகைய சடங்குகளில்தான் வாழ்கிறது. சாதியும் அப்படித்தான். அது எப்போதும் அறிவிக்கப்படுவதில்லை; அது அனுமானிக்கப்படுகிறது. அது எப்போதும் கொடூரத்தால் திணிக்கப்படுவதில்லை; அது சௌகரியங்களால் நிலைநிறுத்தப்படுகிறது.

ஒப்பீட்டுத் துணிச்சல்

இந்தியாவின் சாதிப் படிநிலைகளுக்கும், அமெரிக்காவின் இனப் படிநிலைகளுக்கும் இடையே உள்ள ஒற்றுமைகளைச் சுட்டிக்காட்டுவதன் மூலம், இப்பிரச்சினையில் எந்த நாடும் விதிவிலக்கல்ல என்பதை வில்கர்சன் நிரூபிக்கிறார். இந்தியா தனது பாரம்பரியத்தின் பின்னால் ஒளிந்து கொள்ள முடியாது; அமெரிக்கா தனது அடிமைமுறை ஒழிப்பின் பின்னால் மறைந்து கொள்ள முடியாது. படிநிலை அமைப்புகள் இடம் பெயர்கின்றன, உருமாறுகின்றன, மறுப்பு மொழிகளைக் கற்றுக் கொண்டு உயிர்வாழ்கின்றன. அவை சட்டங்களை விட அதிக காலம் வாழ்கின்றன, ஏனென்றால் அவை உளவியலிலும், நடத்தையிலும், விருப்பங்களிலும் தஞ்சம் புகுந்து கொள்கின்றன.

சம்பாதிக்காமல் நீங்கள் எதன் மூலம் பயனடைந்தீர்கள்? என்ற அபாயகரமான, அவசியமான கேள்வியை இந்தப் புத்தகம் கேட்கிறது.

நீதி என்பது வெறும் வருத்தப்படுவதில் இல்லை

இந்தப்புத்தகத்தைப் படிப்பதால் ஏற்படும் அசௌகரியம் ஒரு பக்கவிளைவு அல்ல; அதுவே அதன் நோக்கம். நீதி என்பது வெறும் அனுதாபத்திலோ அல்லது மேலோட்டமான குற்ற உணர்ச்சியிலோ தொடங்குவதில்லை என்பதை 'சாதி' தெளிவுபடுத்துகிறது. அது ஒரு தொடர்ச்சியான, கட்டமைக்கப்பட்ட, சங்கடமான கணக்கெடுப்பிலிருந்து தொடங்குகிறது. அநீதியை வீழ்த்துவது என்பது ஒரு உணர்ச்சிகரமான நிகழ்வு அல்ல; அது ஒரு அறம் சார்ந்த பயிற்சி.

வில்கர்சன் ஒரு கட்டமைப்பை பெயர் சூட்டி அடையாளப்படுத்துகிறார். ஒருமுறை அடையாளம் காணப்பட்ட கட்டமைப்பு, அதன் பிறகு கண்ணுக்குத் தெரியாமல் மீண்டும் இருளுக்குள் சென்று மறைந்துவிட முடியாது.

வரலாறு நம்மைக் குற்ற உணர்ச்சியில் இருக்கச் சொல்லவில்லை; விழிப்புடன் இருக்கச் சொல்கிறது. நாம் எதற்கெல்லாம் இணங்குகிறோம், எதற்கெல்லாம் பயனடைகிறோம், நாம் எவ்வாறு மாற்றத்தைத் தேர்ந்தெடுக்க முடியும் என்பதில் விழிப்புடன் இருக்கச் சொல்கிறது.

வேகம், ஆத்திரம் மற்றும் எளிதான மன்னிப்பு ஆகியவற்றுக்கு அடிமையான இந்தக் காலத்தில், 'சாதி' புத்தகம் நீடித்த பொறுமையைத் தேர்ந்தெடுக்கிறது. இது வாசகர்களைப் புகழவில்லை அல்லது எளிதான வழிகளைக் காட்டவில்லை. மாறாக, ஆழமான அநீதிகள் எப்போதும் சத்தமாக இருப்பதில்லை; அவை மிகவும் ஒழுக்கமானவை, தினமும் பயிலப்படுபவை, நாகரீகமாகப் பாதுகாக்கப்படுபவை, இடைவிடாமல் மறுக்கப்படுபவை என்பதை ஏற்கச் சொல்கிறது.

இந்தப் புத்தகம் மேலோட்டமாக வாசிக்கப்பட வேண்டிய ஒன்றல்ல. இதனுடன் அமர்ந்து, விவாதித்து, மீண்டும் மீண்டும் அணுக வேண்டிய ஒரு புத்தகம். ஏனென்றால், ஒருமுறை நீங்கள் அந்தக் கட்டமைப்பைக் கண்டுவிட்டால், உங்களால் அதைப் பார்க்காமல் இருக்க முடியாது. ஒருமுறை விழித்துக்கொண்டால், மீண்டும் தூக்கத்திற்குத் திரும்ப நேர்மையான வழியே இல்லை.

source https://tamil.indianexpress.com/literature/caste-book-pulitzer-prizewinning-journalist-isabel-wilkerson-the-long-shadow-we-pretend-not-to-see-10956811