பொது சிவில் சட்டத்தில் உள்ள சிக்கல்கள்

இந்து சட்ட மசோதா

இந்து சட்ட மசோதா குழு 1941 இல் உருவாக்கப்பட்டது, ஆனால் சட்டம் இயற்ற 14 ஆண்டுகள் ஆனது. இது ஒரே மாதிரியான சட்டமாக இல்லாமல் மூன்று வெவ்வேறு சட்டங்களாக உருவானது. அவை இந்து திருமணச் சட்டம், 1955; இந்து வாரிசு சட்டம், 1956; மற்றும் இந்து தத்தெடுப்பு மற்றும் பராமரிப்பு சட்டம், 1956.

இருப்பினும், இந்து வலதுசாரிகளின் எதிர்ப்பின் காரணமாக அனைத்து சீர்திருத்தங்களையும் இணைக்க முடியவில்லை. சர்தார் வல்லபாய் படேல், பட்டாபி சீதாராமையா, எம் ஏ அய்யங்கார், மதன் மோகன் மாளவியா மற்றும் கைலாஷ் நாத் கட்ஜு போன்ற காங்கிரஸ் தலைவர்கள் கூட இத்தகைய சீர்திருத்தங்களை எதிர்த்தனர். 1949 இல் இந்து சட்ட மசோதா மீதான விவாதத்தில் பேசிய 28 பேரில் 23 பேர் எதிர்த்தனர்.

1949 ஆம் ஆண்டில், இந்து வலதுசாரிகள் சுவாமி கர்பத்ரிஜி மகராஜ் தலைமையில் அகில இந்திய இந்து எதிர்ப்பு சட்ட மசோதாக் குழுவை உருவாக்கினர், அவர் கட்டுப்பாடற்ற பலதார மணத்தை நியாயப்படுத்தினார். கீதா பிரஸ்ஸின் கல்யாண் இதழ் பலதார மணத்தை ஆதரிக்கும் பல கட்டுரைகளை வெளியிட்டது, மகள்களின் வாரிசு உரிமையை எதிர்த்தது மற்றும் மத விஷயங்களில் சட்டம் இயற்றுவதற்கான அரசியலமைப்பு சபையின் உரிமையை கேள்விக்குள்ளாக்கியது.

பின்னர் பாரதீய ஜனசங்கத்தின் நிறுவனர் சியாமா பிரசாத் முகர்ஜி, இந்து கோட் மசோதாவிற்கு பதிலாக, அரசாங்கம் பொது சிவில் சட்டம்  கொண்டு வர வேண்டும் என்று பாராளுமன்றத்தில் கூறினார். இந்த வாதத்தில் பொருள் இருந்தபோதிலும், சிறுபான்மையினரின் சட்டங்களை சீர்திருத்துவதை விட பெரும்பான்மை சமூகத்தின் சட்டங்களை சீர்திருத்துவது எளிது. பாகிஸ்தான் உட்பட பல முஸ்லீம் நாடுகள் முஸ்லீம் சட்டங்களை சீர்திருத்தம் செய்தது ஆனால் சிறுபான்மை சமூகங்களின் சட்டங்களை மாற்றவில்லை.

டாக்டர் பி ஆர் அம்பேத்கர் சட்ட அமைச்சர் பதவியை ராஜினாமா செய்ய வேண்டியதாயிற்று. செப்டம்பர் 15, 1951 அன்று, ஜனாதிபதி டாக்டர் ராஜேந்திர பிரசாத் இந்த மசோதாவை திரும்பப் பெற வேண்டும் அல்லது வீட்டோ (ரத்து செய்வேன்) அதிகாரத்தை பயன்படுத்துவேன் என்று மிரட்டினார். பிரதமர் ஜவஹர்லால் நேரு கொடுத்தார்; மசோதா நிறைவேற்றப்படவில்லை. பல ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு இறுதியில் நிறைவேற்றப்பட்டபோது, ​​சட்டம் இந்து கூட்டுக் குடும்பத்தின் சொத்தில் மகள்களுக்குப் பங்கு கொடுக்கவில்லை. 2005-ம் ஆண்டு UPA ஆட்சியின் போது இந்தச் சட்டத்தில் திருத்தம் கொண்டுவரப்பட்டது.

சட்டப்பிரிவு 44

அரசியலமைப்பின் பிரிவு 44, இந்தியப் பகுதி முழுவதும் குடிமக்களுக்கு ஒரே மாதிரியான சிவில் சட்டத்தைப் பாதுகாக்க அரசு முயற்சி செய்ய வேண்டும் என்று கூறுகிறது. பிரிவு 12 இல் கொடுக்கப்பட்டுள்ள ‘அரசு’ என்பதன் வரையறை, இந்திய எல்லைக்குள் அல்லது அரசாங்கத்தின் கட்டுப்பாட்டின் கீழ் உள்ள ஒவ்வொரு மாநிலத்தின் மேலவை மற்றும் இந்திய பாராளுமன்றம் மற்றும் அரசாங்கம் மற்றும் சட்டமன்றம் மற்றும் அனைத்து உள்ளூர் அல்லது பிற அதிகாரங்களையும் உள்ளடக்கியது. அரசு என்பது மாநில அரசு அல்லது உள்ளூர் அல்லது பிற அதிகார அமைப்புகள் என்றால், மாநிலங்கள் அல்லது உள்ளூர் அதிகார அமைப்புகள் இந்தியா முழுமைக்கும் ஒரே மாதிரியான சிவில் சட்டத்தை உருவாக்க முடியும் என்று அர்த்தமா? உத்தரகாண்ட் சட்டமன்றம் அல்லது டேராஹ்டூன் முனிசிபல் கார்ப்பரேஷன் முழு நாட்டிற்கும் பொது சிவில் சட்டத்தை உருவாக்க முடியும் என்று சொல்வது கேலிக்குரியது.

அரசியலமைப்புச் சட்டத்தை உருவாக்குபவர்கள் பிரிவு 44 இல் “ஒரே மாதிரியான” என்ற வார்த்தையைப் பயன்படுத்தியுள்ளனர், ஆனால் “பொது” என்று அல்ல, ஏனெனில் “பொது” என்பது “எல்லா சூழ்நிலைகளிலும் ஒன்று மட்டுமே” என்று பொருள்படும், அதே சமயம் “ஒரே மாதிரியான” என்றால் “ஒத்த நிலைமைகளில் ஒரே மாதிரியானது”. வெவ்வேறு நபர்களுக்கு வெவ்வேறு சட்டங்கள் இருக்கலாம், ஆனால் ஒரு குறிப்பிட்ட குழுவிற்குள் உள்ள சட்டம் ஒரே மாதிரியாக இருக்க வேண்டும். பிரிவு 14 இன் கீழ் சமத்துவ உரிமையின் கீழ் கூட இத்தகைய வகைப்பாடு அனுமதிக்கப்படுகிறது.

“சிவில்” என்பது தனிப்பட்ட உரிமைகள் (பொது உரிமைகள் அல்ல) கேள்விக்குள்ளாகும் விஷயங்கள் – ஒப்பந்தம், அல்லது பொருட்கள்/சேவைகள் அல்லது சொத்துக்களை விற்பனை செய்தல் மற்றும் வாங்குதல் போன்றவை.

“குறியீடு” என்பது கூட ஒவ்வொரு சூழ்நிலையிலும் ஒரே ஒரு சட்டத்தைக் குறிக்க வேண்டிய அவசியமில்லை. இது இந்திய தண்டனைச் சட்டம் அல்லது மூன்று வெவ்வேறு சட்டங்களை உள்ளடக்கிய இந்து சட்ட மசோதா போன்ற ஒரு சட்டத்தை குறிக்கலாம்.

பிரிவு 44 “அரசு முயற்சிக்கும்” என்ற சொற்றொடரைப் பயன்படுத்துகையில், ‘வழிகாட்டு நெறிமுறைகள்’ அத்தியாயத்தில் உள்ள பிற சட்டப்பிரிவுகள் “குறிப்பாக முயற்சி” போன்ற வெளிப்பாடுகளைப் பயன்படுத்துகின்றன; “நடவடிக்கைகளை எடுக்க வேண்டும்”; “சிறப்பு கவனிப்புடன் ஊக்குவிக்க வேண்டும்”; “குறிப்பாக அதன் கொள்கையை வழிநடத்தும்”; “அதன் முதன்மைக் கடமையைக் கருத்தில் கொள்ள வேண்டும்”; “அரசின் கடமையாக இருக்க வேண்டும்” போன்றவை. இவை அனைத்தும், சட்டப்பிரிவு 44ஐ விட மற்ற வழிகாட்டு நெறிமுறைகளில் நீதிமன்றத்தின் கடமை மிகவும் அதிகமாக உள்ளது என்று அர்த்தம். பிரிவு 43 குறிப்பிடுகையில், “அரசு பொருத்தமான சட்டத்தின் மூலம் முயற்சி செய்யும்”, சொற்றொடர் ” பொருத்தமான சட்டத்தின் மூலம்” என்பது பிரிவு 44 இல் இல்லை, இது ஒரே சட்டத்தின் மூலம் ஒரே மாதிரியான சிவில் குறியீட்டை இயற்றுவதை வடிவமைப்பாளர்கள் விரும்பவில்லை என்பதைக் குறிக்கிறது.

தனிப்பட்ட சட்டத்தில் பன்முகத்தன்மை

மத வேறுபாடு காரணமாக இந்தியாவில் வெவ்வேறு தனிநபர் சட்டங்கள் உள்ளன என்று கருதுவது தவறானது. உண்மையில், சட்டம் மாநிலத்திற்கு மாநிலம் வேறுபடுகிறது. அரசியலமைப்பின் கீழ், தனிநபர் சட்டங்கள் தொடர்பாக சட்டம் இயற்றும் அதிகாரம் பாராளுமன்றம் மற்றும் மாநில சட்டசபைகள் இரண்டிற்கும் உள்ளது. சட்டப் பன்முகத்தன்மையைப் பாதுகாப்பதே தனிநபர் சட்டத்தை பொதுப் பட்டியலில் (நுழைவு எண். 5) சேர்ப்பதற்குக் காரணமாகத் தெரிகிறது. ஒரே மாதிரியான சட்டங்கள் முதன்மைக் கவலையாக இருந்திருந்தால், இந்தத் தலைப்புகளில் சட்டங்களை இயற்றுவதற்கான பிரத்யேக அதிகார வரம்பைக் கொண்ட பாராளுமன்றத்துடன் தனிப்பட்ட சட்டங்கள் மத்தியப் பட்டியலில் சேர்க்கப்பட்டிருக்கும். இந்து திருமணச் சட்டம் போன்ற சட்டங்களுடன் மத்திய தனிநபர் சட்டங்களில் திருத்தங்களை கொண்டு வருவது, நுழைவு எண். 5ன் கீழ் சாத்தியமாகும், ஆனால் இந்த அதிகாரத்தை இந்தியா முழுமைக்கும் ஒரே மாதிரியான சிவில் சட்டத்தை அமல்படுத்துவதற்கு நீட்டிக்க முடியாது. ஒரு சட்டமன்றத் துறை நாடாளுமன்றச் சட்டத்தால் எடுத்துக் கொள்ளப்பட்டவுடன், சட்டங்களை இயற்றுவதற்கு மாநிலங்களுக்கு அதிக சுதந்திரம் இல்லை. அத்தகைய சட்டங்களுக்கு 254வது பிரிவின் கீழ் ஜனாதிபதியின் ஒப்புதல் தேவைப்படும்.

இந்துக்கள் ஒரே சீரான சட்டத்தால் ஆளப்படுகின்றனர் என்பதும் ஒரு கட்டுக்கதை. நெருங்கிய உறவினர்களிடையே திருமணம் வடக்கில் தடைசெய்யப்பட்டுள்ளது, ஆனால் தெற்கில் மங்களகரமானதாக கருதப்படுகிறது. தனிப்பட்ட சட்டங்களில் ஒற்றுமை இல்லாதது முஸ்லிம்கள் மற்றும் கிறிஸ்தவர்களுக்கும் பொருந்தும். நாகாலாந்து, மேகாலயா மற்றும் மிசோரம் ஆகிய மாநிலங்களின் உள்ளூர் பழக்கவழக்கங்களை அரசியலமைப்பே பாதுகாக்கிறது.

உதாரணமாக, கோவாவை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள், இது ஏற்கனவே பொது சிவில் சட்டம் உள்ள மாநிலமாக அடிக்கடி குறிப்பிடப்படுகிறது. ஆனால் கோவாவின் இந்துக்கள் இன்னும் போர்த்துகீசிய குடும்பம் மற்றும் வாரிசு சட்டங்களால் ஆளப்படுகின்றனர். 1955-56 இன் சீர்திருத்தப்பட்ட இந்து சட்டம் அவர்களுக்குப் பொருந்தாது, மேலும் திருமணம், விவாகரத்து, தத்தெடுப்பு மற்றும் கூட்டுக் குடும்பம் தொடர்பான சீர்திருத்தப்படாத சாஸ்திரிக இந்து சட்டம் செல்லுபடியாகும். 1937 இன் ஷரியத் சட்டம் இன்னும் கோவாவில் அமல்படுத்தப்படவில்லை, மேலும் மாநிலத்தின் முஸ்லீம்கள் போர்த்துகீசிய சட்டம் மற்றும் சாஸ்திரிய இந்து சட்டத்தால் நிர்வகிக்கப்படுகிறார்கள், ஆனால் முஸ்லீம் தனிப்பட்ட சட்டத்தால் அல்ல. முற்போக்கான சிவில் சட்டமான சிறப்பு திருமணச் சட்டம் கூட இன்னும் அங்கு அமல்படுத்தப்படவில்லை.

உத்தரகாண்ட் முதல்வர் சமத்துவத்தை உறுதிப்படுத்த பொது சிவில் சட்டத்திற்கு ஆதரவாக இருந்தாலும், இந்து சட்டத்தில் செய்யப்பட்ட சீர்திருத்தங்கள் பாலின பாகுபாட்டை முழுமையாக அகற்றவில்லை. உண்மையில் இந்துப் பெண்களுக்கு கிடைத்த நில உரிமையின் அளவு, சீர்திருத்தப்பட்ட இந்துச் சட்டத்தின் கீழ் அவர்களுக்குக் கிடைக்கும் உரிமையில் ஒரு சிறிய பகுதியே. அவர்கள் நிலத்தை மரபுரிமையாகப் பெற்றாலும், அது சமமான பங்கை விட எப்போதும் குறைவாகவே இருக்கும். முழுச் சொத்தையும் மகன்களுக்குக் கொடுக்க விருப்பத்தின் சக்தி பயன்படுத்தப்படுகிறது.

முன்னோக்கி செல்லும் வழி

உத்தரகாண்டில் பாஜக அரசு மீண்டும் ஆட்சிக்கு வந்தால், 1941ல் அமைக்கப்பட்ட இந்து சட்ட சீர்திருத்தக் குழுவைப் போன்று, முஸ்லீம் சட்டச் சீர்திருத்தக் குழு, பழங்குடியினர் மற்றும் உள்ளூர் சட்டச் சீர்திருத்தக் குழு, கிறிஸ்தவ & பார்சி சட்டச் சீர்திருத்தக் குழுக்கள் ஆகியவற்றை அமைப்பதே முன்னோக்கிய ஒரு வழியாகும். அவர்களின் பரிந்துரைகளின் அடிப்படையில், இது சீர்திருத்த செயல்முறையை முன்னோக்கி கொண்டு செல்லலாம்.

திருமணம், கடவுள், பெண்ணை திருமணம் செய்து கொடுத்தல், கூட்டுக் குடும்பம் மற்றும் வரிச் சலுகைகள், முழுமையான சாசன அதிகாரங்கள் போன்ற, தற்போதுள்ள இந்து சட்டத்தின் சில விதிகள் பொது சிவில் சட்டத்தில் இடம் பெறாததால், மாநிலத்திற்கு இந்து சட்டக் குழுவும் தேவைப்படும். மேலும், பிஜேபியின் 2019 தேர்தல் அறிக்கையின்படி வரதட்சணை அல்லது நிகாஹ்நாமா (முன்கூட்டிய ஒப்பந்தம்) போன்ற விதிகள் பொது சிவில் சட்டத்தில் இணைக்கப்பட வேண்டும். 83% மக்கள்தொகை கொண்ட உத்தரகாண்ட் இந்துக்கள் இந்த சீர்திருத்தங்களுக்கு தயாரா?

பொது சிவில் சட்டத்தின் இலக்கானது, திருமண வயது தொடர்பான சமீபத்திய திருத்தம் போன்று, துண்டு துண்டாக அடையப்பட வேண்டும். ஒரு சீரான குறியீட்டை விட ஒரு நியாயமான குறியீடு மிகவும் முக்கியமானது.

source https://tamil.indianexpress.com/explained/expert-explains-issues-in-uniform-civil-code-411410/